Zuid Peru
Door: Annemarie en Klaas
Blijf op de hoogte en volg klaas
27 Oktober 2016 | Bolivia, Cochabamba
De eerste 20 km is weer de smalle zand-/grindweg langs het diepe ravijn. En nu rijden we aan de ravijnkant. Omdat Klaas tot op de cm weet wat hij met de auto kan rijdt hij dit stuk. Op de Klaas' manier, hijzelf en zijn stoel in de loungestand maar met vaste hand. Na 20 km staan we voor de keuze of we dezelfde weg terug gaan naar Cusco en daarna richting Bolivia rijden of dat we drie dagen omrijden om langs de diepste ravijnen van Peru te rijden en wellicht condors te zien. We kiezen voor de rustige variant. De paar keer tot nu toe dat we een dag niet reden, bijv in Cusco, zijn ons goed bevallen.
Het is geen straf om dezelfde weg terug te rijden, we raken niet uitgekeken op het prachtige ruige en afwisselende landschap. Weer over de pas, waar we onverwacht in een file terechtkomen omdat de weg versperd is vanwege een lawine van steen, zand en struiken. Een bulldozer rijdt er een paar keer overheen en zodra het mogelijk is wordt er over het schuine stuk gereden. Laat in de avond komen we in Ollantaytambo aan. Een stadje omgeven door Inca opgravingen maar ook de plaats waar vandaan de meeste mensen via de trein naar de Machu Pichu gaan. Onze trouwe iOverlander brengt ons bij een luxe hotel waar ook overlanders met hun auto kunnen staan. We mogen daar op het gazon kamperen. Op het station is volgens Peter, die hier een half jaar geleden was, het beste restaurant van de stad. Op weg daarheen verbazen we ons over de stromen toeristen die uit de treinen komen. Alle toerisme in Peru lijkt geconcentreerd op Cusco en Machu Picchu. Klaas is weer in z'n nopjes met de kwaliteit van de keuken. Tot nu toe heeft hij niet te klagen over het Peruaanse eten.
Altiplano en Titicacameer.
De volgende morgen zijn wij meer bezienswaardig in de tuin van het hotel dan de lama's die er ook rondlopen. Veel mensen bewonderen onze auto, waaronder een aardige Vlaamse, Veerle. Met haar man runt ze in Belgie een reisbureau en nu begeleiden ze een groep, waaronder Nederlanders. Voor Veerle en haar man is een reis met eigen auto een droom. We maken gebruik van haar kennis en noteren de highlights die ze noemt. Erg gezellig om met hun te praten over wat hun zo bezielt hier.
Daarna rijden we met de gebruikelijke snelheid van gemiddeld 30 km per uur terug naar Cusco, door de Sacred Valley. Prachtig en ook hier weer regelmatig archeologische sites met Inca opgravingen. Ook de landbouw wordt vaak nog bedreven via eeuwenoude methodes: een os trekt met een houten ploeg voren en de boer sjokt erachteraan.
Na Cusco klimmen we naar 4000 mtr en komen we op de veel besproken Altiplano.
Een enorme hoogvlakte met grijze dorpjes. Doet wat deprimerend aan, maar zal wel door de kou komen. Lijkt me een hard leven. Er wordt veel gehoed, schapen, lama's , varkens, koeien. Vrouwen zitten vaak in groepjes op de grond te spinnen en te breien. En werkelijk overal groepjes wilde honden die in het vuil langs de weg staan te graven. Na een uurtje begint het te regenen en dan zou je echt medelijden met de bewoners krijgen. De vrouwen op de marktjes (die overal zijn, en winkels des te minder) dekken zich zelf en hun waren wat af maar het leven gaat gewoon door. Baby's op de rug en kinderen van amper 5 hoeden de kuddes. Ook zien we veel tieners in uniform naar de mooie scholen gaan. Kennelijk heeft de overheid van onderwijs een speerpunt gemaakt want alle schoolgebouwen zien er fraai uit. Evenzo de overdekte sportveldjes. Op de Altiplano rijden veel autobussen, vol toeristen van Cusco naar Bolivia en vv.
Het temperatuurverschil is enorm. Als het regent is het zomaar 4 graden en met een zonnetje stijgt het naar 15. Maar de gevoelstemp verschilt nog veel meer.
Door de wind lijkt het bijna te vriezen en doordat de zon hier hoog staat voelt 15 gr aan als 25 gr.
Na een poos rijden zien we het Titicacameer liggen. Prachtig. Het grootste meer ter wereld op 4000 mtr. Met op de achtergrond de sneeuwtoppen van 6000 tot 6500 m.
Na wat zoekwerk belanden we alweer op de parkeerplaats van een hotelletje in Puno. Hier staat een Oostenrijks stel dat al 5 jaar onderweg is. We maken ons eigen potje klaar.
De volgende ochtend vertrekken we vroeg, het is nog te koud om buiten te ontbijten. Dat doen we paar uur later op een berg met een pracht uitzicht op de drijvende eilanden op het Titicacameer. Dat brengt ons op de gedachte toch weer de toerist uit te gan hangen, dwz met een bootje naar die eilanden toe te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Een paar uur later zitten we op een drijvend eiland (geheel van riet) met een Argentijnse vriendengroep (Oh Hollando, Maxima has charisma, yes) en een Peruaanse schoolklas. Bijzonder om te zien hoe de mensen, elk op hun eigen eiland, hier leven. Vis eten dus.
Daarna rijden we richting Boliviaanse grens. En we verwonderen ons weer over de Andes en het leven daar.
Op de meest onmogelijke bergwanden zien we evenwijdige lijnen lopen. We zien evenwel geen verbouwing van producten (meer). Op onze wijze schrijven we deze terrassen ook maar toe aan de nijverheid van de Inca's indertijd.
Nog niet vermeld, maar niet te laat: Peru is 30x zo groot als NL en heeft 30 miljoen inwoners. Het inkomen is ca 6x lager. 5% leeft onder de armoedegrens (1,25 dollar per dag) Deze info halen we overigens telkens uit ‘The little data book’ uitgegeven door The World Bank
-
30 Oktober 2016 - 07:56
Martien:
Ha Annemarie en Klaas
Leuk verslag! Spannend!
Nog wel een condor gezien?
Draaien jullie muziek als je door het landschap reist?
Veel plezier
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley