Galapagos en finale

En dan gaan we naar Galapagos.
Door alle douanegedoe dus een dag minder dan gepland. Zaterdag vroeg heen en woensdag weer vroeg terug, dus toch nog 4 volle dagen. Gezien ons gebruikelijke tempo moet dat lukken.
Omdat we beiden geen 'groepsmensen' zijn en vooral ons eigen plan willen trekken boeken we geen cruise maar gaan we op de bonnefooi. Dagje mountainbike huren, dag boot of watertaxi nemen. We zien wel.
De vlucht duurt 2 uur (ca 1000 km uit de kust) en voor 9 uur staan we op Galapagos op vliegveld Baltra waar de warmte op ons valt. Gelukkig nu droog hier want dat was ook hier al dagen anders. En erg relaxed, geen verkeer en het vliegveld ligt midden in de natuur tussen de cactussen.
De gratis bus staat klaar en zet ons na 10 minuten bij wat gammele boten af. Het water is hier onbeschrijfelijk helder, maar leven in het water zien we nog niet.
Dan weer verder met de bus, naar Puerto Ayaro, de op 1 na grootste stad van de Galapagos. Op de gehele Galapagos wonen ca 40.000 mensen. (jaarlijks ca 200.000 toeristen) Het bestaat uit 5 bewoonde vulkanische eilanden en nog 125 onbewoonde. Onnodig om ook nog te schrijven dat Galapagos en Darwin('s evolutieleer) eeuwig met elkaar verenigd zijn.
Voor we de bus verlaten zien we de eerste leguaan in de berm, onverstoorbaar en bijna een meter lang. Na aankomst in Puerto Ayaro vinden we een prima terras met Wifi zodat we naar een overnachtingsplaats voor die nacht kunnen gaan zoeken. Er is plaats genoeg. En handig om eerst te zien en dan te kopen.
's-Middags maken we een flinke wandeling naar Playa Tortuga. Op het pad er naar toe zien we veel mooie vogels die voor niets en niemand bang zijn. Dat is een van de kenmerken van de Galapagos: weinig natuurlijke vijanden waardoor alles kan groeien en bloeien en dieren bijna tam zijn. Op het schitterende strand helaas geen schildpadden op dit tijdstip.
Wat zwemmen in ons ondergoed want de zwemkleding bleef in het hotel. In de avond is het aanlegsteiger in de stad goed verlicht en gezellig. Zij het dat de meeste bankjes worden bezet door slapende zeeleeuwen. Zo nu en dan laten ze een soort boer. Of ze daarom zo stinken is onduidelijk. In het water zien we allerlei mooie vissen, waaronder roggen en (baby)haaien.

's-Avonds informeren we bij de talloze reisbureautjes wat er allemaal mogelijk is en besluiten op grond van een website de volgende dag naar San Christobal te gaan. Een eiland dat ca 80 km verwijderd is van dit eiland. Westelijk dacht ik, maar na een kwartier varen bekruipt me een onbehaaglijk gevoel. We varen oostwaarts. Las ik iets niet goed op die website?
Maar goed, niets meer aan te veranderen nu. We zien wel. We zitten achter op een boot met 16 personen, lekker koel. 2 uur varen. 3 buitenboordmotoren, 2 van 200 pk en een van 300. Als de golven wat hoger worden gaat dat behoorlijk te keer en knalt de boot over het water.
Een kleinere boot die ons eerder inhaalde past z'n snelheid aan in de hoge golven maar wij helaas niet.
Als we op het eiland aankomen zien we meteen dat dit niet het eiland kan zijn waar we heen wilden. Oa de vulkanen zijn zoek. Het plaatsje waar we aanleggen oogt wel gezellig en we beginnen weer met onze 'standaardprocedure' : terrasje met Wifi zoeken om hotel te vinden. We blijven maar in het hotel van het Wifiterras en betalen 3x meer dan we willen. Alleen voor de plek kennelijk want al het overige is niet beter dan in het hotel van gisteren.
's-Avonds slenteren we langs het water, ook hier hebben de zeeleeuwen bezit genomen van de bankjes en op de rotsen wemelt het van de krabben. En weinig muggen, dat is een genot. Welke verklaring zou Darwin daarvoor hebben?

De volgende morgen op de fiets naar een prachtig strand.
Al voor we er zijn zien we veel leguanen, ook niet bang voor mensen. Wel sissen ze een straaltje vocht. Gevaarlijk?
Een zeeleeuwpuppy cirkelt heen en weer tussen de zwemmers.
Na wat gesnorkeld te hebben (mooi maar niet uitmuntend) fietsen we weer terug, bloedheet, en kopen tickets voor de terugreis vanmiddag per boot. Nu een kleinere boot met 'slechts' 600 pk. Weer knallen we over het water en tegen etenstijd arriveren we in Puerto Ayaro.
Dezelfde avond boeken we voor de dag erop een dagtrip naar het 'goede' eiland, Isabela.

Om 7 uur de boot op, nu met een groep olv een gids. Na weer een 2 uur durende tocht, nu echt naar het westen ( weer 600 pk) wordt er eerst gesnorkeld. Zeker mooi plekje daar. Behoedzaam passeren we de leguanen die de weg naar het strand versperren. Ze zien er niet bepaald aaibaar uit. Dan met de groep de lunch gebruiken oftewel de almuerzo. Dat is een menuutje waarbij iedereen hetzelfde krijgt. Heerlijke soort aardappelsoep, keuze tussen vis of kip met rijst en wat salade. Vaak aten we dit voor 2.5 dollar per persoon, afhankelijk hoe toeristisch het is loopt het op tot 6/7 dollar pp. Na de lunch rijden we naar een farm waar -grote- schildpadden gefokt worden. Die waren bijna uitgestorven. Maar het gaat goed, er worden weer reuzeschildpadden in het wild geboren. Nergens zo groot als hier op de Galapagos. Ze kunnen wel 150 jaar oud worden. Aansluitend lopen we door naar een meertje waar 6 flamingo's zitten. De gids lijkt overbodig; ongeveer het enige wat hij zei over de schildpadden is dat de grote de mannetjes zijn en de kleine de vrouwtjes. Nou ja, we waren daar niet echt verbaasd over, maar toch goed wanneer het nog even benoemd wordt :-). Waar gidsen niet allemaal goed voor zijn.
Wanneer we op ons bootje staan te wachten zien we een aantal grote roggen zwemmen. Grote vierkanten in het water. Ze schijnen ook te kunnen springen maar daar hadden ze nu geen zin in.
De dagtrip is wat magertjes en er ontstaat bij ons het gevoel dat het toch efficiënter was geweest wanneer we een cruise hadden geboekt: elke nacht verplaatsen en overdag de highlights bewonderen. Zeker als we de verhalen horen van een Engelsman uit de groep die al een cruise maakte. Walvissen gezien en op een avond honderden haaien om hun boot. Maar enfin, we waren op Galapagos en we zagen toch ook veel dieren, onbevangen omdat ze hier geen vijanden hebben. Noch mensen, noch andere dieren. De bedreigingen die er hier wel zijn, zijn dieren die vanaf het vaste land zijn meegebracht, zoals poezen, ratten, honden en vooral geiten.
De terugtocht is weer 600 pk, dus snel en koel. 's-Avonds eten we voor de derde keer in het straatje voor ons hotel. Een twintigtal restaurantjes zetten s'avonds midden op straat hun tafels en serveren vooral vis. Erg gezellig daar. Zwoele zomeravonden en weinig muggen. Wat wil een mens meer.

En dan is het de volgende ochtend weer tijd voor de terugvlucht naar Quito.
Weinig in te pakken want we hebben bijna niets bij ons. Ik begin er inmiddels aardig aan te wennen dat ik elke avond niet alleen mezelf was, maar ook m'n kleren.
Met taxi's, weer die gammele boot en met autobus naar het vliegveld, en na een paar uur staan we weer in Quito. Daniel, de eigenaar van de parkeerplaats waar onze auto de komende 6 maanden staat, haalt ons af en dan gaan we ons opmaken voor het vervolgbezoek aan de douane. Deze keer geen gedoe en amper wachten. Ana Maria, een hele knappe Ecuadoraanse directieassistente die Engels spreekt, komt met een douanemevrouw die een paar kopietjes van ons wil (pas, rijbewijs en kenteken) en na 20 minuten krijgen we een verblijfsvergunning voor de auto die gelijk oploopt met het visum van Klaas (= max verblijf tot 25 sept) We zijn er erg blij mee, maar vragen ons natuurlijk af waarom dit nu wel kan en anderhalve week geleden niet. Laat maar.
We realiseren ons dat we niet de rest van de middag en de gehele donderdagochtend nodig zullen hebben om de auto te poetsen en alles klaar voor vertrek te maken. Daarom rijden we nog een keer richting Cotopaxi, want drie weken geleden lag ie in de wolken. We hebben niet door dat we een coördinaat van een punt aan de noordzijde hebben ingevoerd en komen op een prachtige bergweg verhard met kiezelstenen. Een soort Via Romana. Prachtige uitzichten, af en toe een finca. Irrigatiekanaaltjes langs de weg, op onmogelijke plekken.
Maar helaas blijft de Cotopaxi in nevelen gehuld en wanneer op 3500 m hoogte de bewolking ons het zicht helemaal ontneemt keren we om. In El Quinche bezoeken we nog een prachtige kathedraal en eten een slagroomaardbeiengebakje. Geen toerist te bekennen.


Gelukkig is het donderdagochtend droog. Niets hoeft dus nat te blijven met deze zon. Perfect voor alles wat in de auto moet blijven. Om 7 uur op en we denken dan voldoende tijd te hebben omdat we om 16 u pas vliegen. Maar om 12 u stellen we vast dat we onze tijd hard nodig hadden om alles schoon en opgeruimd te krijgen. Maar dan wel volgens de Van Panhuis norm, en dat is echt schoon :-)
Deze keer is er een overkapping boven de auto dus we hopen in sept minder problemen met de auto te hebben dan aan het begin van deze reis. Alle laatjes en deurtjes zetten we open. Om 12 uur gaat de deur dicht, zelf een douche en keurig 3 uur voor vertrek levert Daniël ons op het vliegveld af.
Het vliegtuig komt juist uit Amsterdam en we vliegen in een half uur naar Guayacuil, waar pas wordt schoongemaakt. Gelukkig want op onze plekken is het een smeerboel. De stewardess geeft ons in Quito vast een doekje om de grootste viezigheid weg te poetsen . In Guayacuil moeten we voor de grote poetsbeurt het toestel uit en tot onze verbazing komen we als transitpassagiers weer in een wachtrij voor check van bagage en paspoorten. En daarna ongeveer linea recta weer het vliegtuig in.
Klaas wordt door de stewardessen in de watten gelegd met wijn, amarula, en een extra portie eten. Waarna hij in een diepe slaap valt in de hoop de jetlag tot een minimum te beperken. Maar eerst hebben we nog een leuk gesprekje met onze Chinese buurman, een techneut. Hij spreekt buitengewoon slecht Engels, maar mbv schetsjes en foto's komen we erachter dat hij aan het 300kV gedeelte van een 1000 MW centrale bij een stuwdam heeft gewerkt (wel duidelijk wie deze zin geschreven heeft!). Op zijn foto's zien we dat het om het aan te leggen stuwmeer van El Chaco gaat. Daar maakten wij ook foto's, oa van het Chinese kampement, en dat vindt hij natuurlijk prachtig. Hij had daar nogal last van de hoogte en is blij weer naar zijn (1 kinds)gezin terug te gaan. Jammer dat hij niet wat beter Engels spreekt.


En zo komen we aan het einde van deze vierde etappe van de Panamerican. Een etappe die zich kenmerkte door veel geregel. De auto die we in een slechte staat aantroffen, de shipping van Panama naar Columbia en het gedoe met de douane in Equador. Maar dit gedoe hoort bij dit soort reizen. En maakt het ook bijzonder. Door de shipping bv hebben we veel mensen ontmoet, je leert dat ieder land eigen vaak onnavolgbare regels kent en flexibiliteit en geduld zijn basisvoorwaarden. Evenals een positieve houding. En de ontdekking was toch wel Colombia. Uitzonderlijk aardige mensen, nog relatief weinig toeristen en vooral een land dat opkrabbelt uit een verleden van corruptie en strijd. Dat is indrukwekkend. Maar we hebben zeker ook erg genoten van de prachtige natuur in Costa Rica en Ecuador en van Panama met zijn Pacific en Caribean kusten zo dicht bij elkaar maar toch zo divers van klimaat en natuur. Al met al veel afwisseling in het doorkruisen van deze landen en we hebben zin in de vijfde etappe in september!